Rozbudowa kościoła w Rokietnicy k/Poznania Rokietnica | ul. Szkolna

Inwestor: Parafia pw. Chrystusa Króla w Rokietnicy
Powierzchnia użytkowa rozbudowy): 608,27 m2
Powierzchnia użytkowa łączna: 771,77 m2
Kubatura rozbudowy: 6 399,62 m3
Kubatura łączna: 8 598,29 m3
Projekt:  2012/2013
Rozpoczęcie realizacji: 2012
fot. Tomasz Hejna

Miejsce
Kościół pw. Chrystusa Króla w podpoznańskiej wsi  Rokietnica  to dawny zbór ewangelicki, który zbudowano pod koniec XIX w., ok. 1890 r. z fundacji właścicieli Rokietnicy rodziny von Hantelmann, w charakterystycznej dla architektury pruskich kościołów ewangelickich stylistyce. Po drugiej wojnie światowej obiekt został przejęty na potrzeby parafii katolickiej i pozbawiony pierwotnej dekoracji wnętrz.

Mając na uwadze oczekiwania parafii, co do przyszłej powierzchni użytkowej, jak również uwzględniając wskazania konserwatorskie postanowiono rozbudować kościół od strony istniejącego prezbiterium, podporządkowując gabaryty, formę oraz proporcje przyszłej rozbudowy istniejącej bryle kościoła, która stanowi istotny element historyczny i kulturowy oraz kompozycyjny w panoramie Rokietnicy.

Forma
Projektowana rozbudowa Kościoła jest na planie krzyża greckiego o szerokości 154 m, gdzie jedno z ramion styka się bezpośrednio z dawnym prezbiterium kościoła od strony zachodniej, powodując w ten sposób funkcjonalną jedność obu brył. Wysokość rozbudowy podporządkowana jest gabarytom istniejącego kościoła i nie przekracza 13 m, zwieńczona dachem dwuspadowy nad każdym z ramion, kryta blachą miedzianą w płytkach zarówno na połaciach dachowych jak również na części ścian zewnętrznych. Oszczędna w wyrazie i uproszczona forma rozbudowy, kontynuując bryłę istniejącego kościoła, wyraźnie odcina się od zastosowanej artykulacji istniejącego kościoła, a dzięki rozwiązaniom kompozycyjnym i użytym materiałom podkreśla twórczy dialog pomiędzy „starym” a „nowym”.

Kompozycja
W nowopowstałej przestrzeni, do której dotrzeć można „starą drogą” poprzez nawę istniejącego kościoła, jak również poprzez nowe wejścia ulokowane w ramionach bocznych rozbudowy, na przedłużeniu osi „stare-nowe” zaprojektowano prezbiterium z ołtarzem i amboną oraz zakrystię. W części południowej znajduje się kaplica oraz antresola z chórem. Część wschodnią oraz środek kościoła wypełniają ławki dla wiernych.

Ramiona krzyża zamykają ściany z fasadami szklanymi oraz witrażami ze szkła wielobarwnego, które w sposób abstrakcyjny przedstawiają podstawowy dogmat chrześcijański, a mianowicie Trójcę Świętą: Pater (południe), Filius (zachód) oraz Spiritus Sanctus (północ). Tym samym w centralnej części kościoła znalazł się postać Chrystusa, patrona parafii. Sgraffito/relief na ścianie zamykającej prezbiterium przedstawia Ostatnią Wieczerzę, co ma w sposób istotny podkreślać rolę każdej sprawowanej w kościele eucharystii. Do kaplicy natomiast oprócz nowoprojektowanych elementów przeniesiono obraz namalowany w latach ’80 XX w. przez Wandę Gałczyńską przedstawiający patrona parafii - Chrystusa Króla Wszechświata, który dotychczas pełnił rolę głównego obrazu w prezbiterium istniejącego kościoła.

W związku z planowaną rozbudową wskazano nową lokalizację figury Najświętszego Serca Jezusa z 1932 r. ufundowanej przez mieszkańców dla uczczenia odzyskania niepodległości (część północna rozbudowy), a także szczątków doczesnych rodziny von Hantelmann (część południowa).